விமான நிலையத்தõல் பாவசங்கீர்த்தனக்கூண்டு
ஷாலோம் திருவிழா நடைபெற்றது. அதில் உரையாற்றிய நான் மேடையை விட்டுக் கீழிறங்கி வந்தேன். அப்போது என் எதிரே வந்த ஒரு சகோதரி என்னிடம் இரக்கத்தின் இவ்வாண்டில் நீங்கள் நல்லகாரியமாக எவற்றையெல்லாம் செய்கிறீர்கள்? எனக் கேட்டார். நான் அவருக்கு மறுமொழியாக, “”இரக்கத்தைத் தியானிக்கிறேன். அதைக் குறித்து உரையாற்றுகிறேன், அதைப்பற்றி ஏராளம் எழுதுகிறேன், அந்த இரக்கத்தின் வழியில் வாழ முற்படுகின்றேன்” என்றேன். அதற்கு அச்சகோதரி, “இதை எல்லாரும் தான் செய்வர், நமக்கென்று வித்தியாசமான எதையேனும் செய்யக் கூடாதா?’ என மீண்டும் கேட்டார். நான் சற்று பம்மியும் பதுங்கியும் ஏதேதோ சொல்லிலõக் கொண்டிருந்தேன். உடனே அவர் என்னிடம் “நீங்கள் உங்கள் அதிகப்படியான நேரத்தை எங்கே செலவிடுகிறீர்கள்? எனக் கேட்க, நான் மறுமொழியாக, “விமான நிலையத்தில் தான் அதிகமான நேரத்தைச் செலவிடுகிறேன் என்றேன்.
அப்படியானால் ஏன் நீங்கள் விமான நிலையத்தில் பாவசங்கீர்த்தனம் கொடுக்கக் கூடாது? எனக் கேட்டார். அங்கு வந்துபோகும் பயணிகள் பலரும் கோவிலுக்கு வராதவர்கள் அல்லவா? அப்படிப்பட்டவர்களுக்கு உங்களின் சேவை மிகப்பெரும் வரப்பிரசாதமாக இருக்காதா? எனக் கூடுதலாகவும் சொன்னார்.
இங்கு பாவசங்கீர்த்தனம் கிடைக்கும்
அன்று ஒரு மாலைப் பொழுது. கிட்டத்தட்ட ஒன்றரை மணி நேரம் நான் அந்த விமான நிலையத்தில் வெட்டியாக இருந்தாக வேண்டும். எனவே ஒரு குவளை தேனீர் அருந்திய கையோடு அனைவரும் பார்க்க முடிந்த ஓரிடத்தில் வசதியாக உட்கார்ந்தேன். ஏற்கெனவே எழுதி மறைவாக வைத்திருந்த ஒரு சிறிய பதாகையை எடுத்து ஒரு சின்ன குச்சியில் தொங்கவிட்டேன். அதில் ஸ்ரீர்ய்ச்ங்ள்ள்ண்ர்ய் அஸ்ஹண்ப்ஹக்ஷப்ங் (பாவசங்கீர்த்தனம் கிடைக்கும்) என எழுதப்பட்டிருந்தது. கையில் ஒரு ஜெபமாலையுடன் அமர்ந்திருந்தேன் சுமார் அரைமணி நேரமாகியும் யாருமே இந்தப்பக்கம் எட்டிப் பார்த்ததாகத் தெரியவில்லை. தப்பித்தவறி என்னைக் கவனித்தவர்கள் ஒருவழி யாகக் கடந்து போயினர். கொஞ்சம் கழித்து காவல்துறையினர் மூன்று பேர் என்னருகே வந்தனர். சீருடையில் வந்த அவர்களைப் பார்த்ததும் சற்று பதற்றமாகத்தான் இருந்தது. அவர்கள் என்னிடம், “ஐயா, இங்கே விற்பனை செய்ய அனுமதியில்லை’ என்று கராறாகக் கூறிவிட்டனர். நானும், “விற்பனைக்கு என்னிடம் எதுவும் கிடையாது. நான் யார் என்றுதான் இதிலே எழுதி வைத்திருக்கிறேன். என்னை நானாக மாற்றுவதே இதுதான்’ என்றேன். அவர்களும் “ஆகட்டும்’ எனச் சொல்லிலõவிட்டு நகர்ந்துபோயினர். எங்கே சவால்கள் உண்டோ அங்கேதான் நற்செய்தி நல்ல விளைச்சலை அள்ளித்தரும்.
நான் ஏறெடுத்துப் பார்க்கையில் ஓர் ஆப்பிரிக்கப் பெண்மணி பக்கத்திலே ஒரு கடையில் அமர்ந்து மது அருந்திக் கொண்டிருக்கிறாள். அவளுக்கு முன்னால் குவிந்திருக்கும் புட்டிகளை நான் ஓரக்கண்ணால் எண்ணினேன். ஏதோ ஒரு குழப்பம் இருப்பதாகத் தெரிந்தது. அல்லாவிடில் இந்தக் காலம்காத்தாலேயே வந்து இப்படி அள்ளிப்பருகியிருக்க மாட்டாள்! நோய்வாய்ப்பட்டவர்களுக் கல்லவோ மருத்துவர் தேவை. நான் அவளுக்காக ஜெபித்தேன். அவளும் சீக்கிரமாக எழுந்து என்னை நோக்கி நடந்தாள். வந்ததும் வராததுமாக என் காலிலõல் விழுந்தாள். நான் சற்று அதிர்ந்தேன். அவளுக்குப் பருத்த உடம்பு. அவள் என்னிடம், “பாவசங்கீர்த்தனம் வேண்டும் சுவாமி’ என்றாள். அது முடிந்ததும் அவள் தன் உள்ளக்கிடக்கையைத் திறந்தாள்.
இரண்டாவது கணவனும் அவளை ஏமாற்றிவிட்ட ஆத்திரத்தில் அவனைத் தீர்த்துக்கட்டத் திட்டமிட்டாள். முதல் கணவனுக்குப் பிறந்த மூத்த மகன் அதற்குத் தேவையான துப்பாக்கியை அவளிடம் கொடுத்திருந்தான். ஒரு பல்கலைக்கழகத்துறைத் தலைவராக வேலைபார்த்த அவளுடைய வங்கி முதலீடு முழுவதையும் அவன் அபகரித்துக் கபளீகரம் பண்ணிவிட்டான். அவனுடைய சொகுசு வாழ்க்கையைக் குறித்து இவளது மகன் அடிக்கடி எச்சரித்த பின்னும் இவள் செவிக் கொள்ளவில்லை. இறுதியில், அவன் இன்னொரு பெண்ணுடன் சுற்றுவதாகவும் அறிந்தாள். அப்போதே இவள் மனம் தளர்ந்தாள். ஏமாற்றமும் வெறுப்பும் பழிவாங்க வேண்டுமென்ற ஆவேசமும் இவளுக்குள் பொங்கி வழிந்தன. ஆகவே அவனைக் கொன்று தன் கவலையைத் தீர்த்துக்கொள்ள முடிவெடுத்தாள். புண்பட்ட மனத்தை ஓரளவு தேற்றுவதற்காகவே மதுவுக்கும் அடிமையானாள். ஆனால் இப்பாவசங்கீர்த்தனம் இவளுடைய வாழ்க்கையை முற்றிலும் மாற்றியது.
அவள் எனக்கு நன்றிகூறி நடந்துசென்றாள். கடவுளின் கருணை கோவிலுக்குள் என்பதை விட கோவிலுக்கு வெளியேதான் மிகுதியாக வெளிப்பட வேண்டும் என அப்போது எனக்குத் தோன்றியது. கோவிலுக்குள் வருபவர்களின் எண்ணிக்கை பத்து சதவீதத்திற்கும் கீழே தான் இருக்கிறது. சொல்லப் போனால் ஐரோப்பிய மற்றும் அமெரிக்க நாடுகளில் இனியெல்லாம் தெருக்களில்தான் நற்செய்தி அறிவிக்க வேண்டும். அலுவலகங்கள், இரயில் நிலையங்கள், விமான நிலையங்கள், விளையாட்டு மைதானங்கள், கல்வி நிலையங்கள், கருணை இல்லங் கள் போன்ற இடங்களே இனிமேலும் நற்செய்தி முழக்கத்திற்கான முச்சந் திகள். “”நீ நடந்து செல்லும்போது அவை உனக்கு வழிகாட்டும். நீ படுத்திருக்கும்பேது அவை உன்னை காவல் காக்கும்; விழித்திருக்கும்போது உன்னிடம் உரையாடும்” (நீமொ. 6:22) என்னும் இறைவார்த்தையை நாம் இணைத்து வாசிக்க வேண்டும்.
ஆண்டவரின் பணியாளர்கள் சோர்வடையக்கூடாது. இஸ்ரயேல் மக்களுக்கு ஒரு சிம்ம சொப்பனமாய் இருந்த பெலிலõஸ்தியனான கோலõலியாத்தை ஞாபகம் இருக்கிறதா? அவனோடு மோதும் துணிச்சல் யாருக்கும் இல்லை. யாராலும் அதற்கு முடியவும் இல்லை. ஆனால் அது தாவீது என்ற ஆடுமேய்ப்பன் வரும் வரை தான். ஆனால் பாருங்கள், தாவீது வரும் வரை பெலிஸ்தியன் என்ன செய்கிறான் என்று! அவன் தொடர்ச்சியாக நாற்பது நாட்கள் இஸ்ரயேல் மக்களுக்கு எதிராக சவால் விட்டுக் கொண்டே இருந்தான். இதிலிலõருந்து, அலகை தன் கடமைகளை நாள்தவறாமல் ஒழுங்காகச் செய்கிறது எனப் புரிகிறதல்லவா? அவனுக்கு ஓய்வேது, உறக்கமேது? இங்ஙனம் விடுப்பே இல்லாமல் பகைவன் மிடுக்காகப் போரிடும்போது ஆண்டவருடைய ஊழியர்கள் ஏன் விடுப்பில் செல்ல வேண்டும்? இதனால்தான் திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் குருக்களிடம் கூறும்போது, “”குருத்துவம் இடகாலங் களுக்கு உட்பட்டதல்ல; அது ஒரு பதவியும் அல்ல; ஆனால் குருக்கள் எல்லாக் காலத்திலும் இறைமக்களுக்கு நெருக்கமானவர்களாக இருக்க வேண்டும்” என்றார்.
நாற்பது நாள்கள் ஒரு பெலிலõலிஸ்தியன் இறைமக்களை இடைவிடாமல் அச்சுறுத்திக்கொண்டிருக்கும் போது ஆண்டவரின் அருட்பொழிவு பெற்ற மன்னனும் மன்னனின் படைவீரர்களும் எந்தச் சலனமும் இல்லாமல் பார்த்துக்கொண்டிருக்கி றார்கள். அவர்கள் ஒன்றுகூடி புதுப்புது வழிகளை ஆராயவோ இறைவேண்டலிலõல் முழுகவோ செய்யாமல் வாளாவிருக்கின்ற னர். அறுசுவை உணவுண்டு, வேலைக் கார பரிவாரங்களின் குற்றேவல் கொண்டு, நாற்காலிலõகளையே முற் றாகப் பற்றிக் கொண்டிருக்கின்ற னர். பகைவன் பதற்றமே இல்லாமல் படையெடுத்து வரும்போது, கடவுளின் ஊழியர்கள் தொடை நடுங்கிப் பின்வாங்குகின்றனர். பெலிலõலிஸ்திய னான கோலிலõலியாத்து தன் ஆசானுக்கு முற்றிலும் கட்டுப்படுகிறான். ஆனால் இறைமக்களோ அவ்வப்போதுதான் தங்கள் ஆசானை நினைத்துப் பார்க்கின்றனர். உண்மையில் இது ஒரு பகுதிநேர வேலை அல்ல; இதுவே நம் வாழ்வு. இரவும் பகலும் அப்படியே
Rev Dr Roy Paalaatty
Latest Articles
அபிஷேக் தொலை தூரங்களை வெறித்துப் பார்த்து உட்கார்ந்திருந்தான். அப்போது ஆனந்த் அண்ணன் அந்தப் பக்கமாகப் போய்க்கொண்டிருந்தான். அபிஷேக் கலக்கமாய் இருப்பதைக் கண்ட ஆனந்த் அபிஷேகிடம் ஏன் இப்படி வாளா உட்கார்ந்திருக்கிறாய்? எனக் கேட்டான். அப்போது அபிஷேக் மனம் திறந்தான். நாங்கள் புதுவீடு கட்டத் தொடங்கி ஆண்டுகள் பல கடந்தன. நான் நான்காம் வகுப்பில் படிக்கும்போது தொடங்கிய வீட்டுவேலை இப்போது எட்டாம் வகுப்பான போதும் முடியவில்லையே. அப்பாவுக்கு எப்போதாவதுதான் வேலை கிடைக்கும். அம்மாவுக்கும் அப்படித்தான். பிறகு எப்படி வீடுகட்டுவதற்கான காசு சேரும்? வீட்டுக்குக் கூரை உண்டு. அவ்வளவுதான். மற்றபடி எந்த அழகும் இல்லை. இந்த வீட்டை நினைத்தால் எனக்கு வெட்கமாய் இருக்கிறது. ஆனந்த் ஒரு நிமிடம் மௌனமாய் நின்றான். பிறகு, அபிஷேகிடம் “நீ ஜெபிப்பது இல்லையா?” எனக் கேட்டான். “ஆம் அண்ணா. நான் தினமும் கடவுளிடம் ஜெபிக்கிறேன்” அபிஷேகின் பதில். ஆனால் ஒன்று சொல்லட்டுமா? கடவுள் இயேசுவில் மனிதராக வந்தபோது ஒரு மாட்டுத் தொழுவில் தான் பிறந்தார். ஆதலால் அந்த இயேசு உன் கஷ்டங்களை அறிவார். மட்டுமல்லாமல் வீட்டின் உயரத்தில் அல்ல; வீட்டிலுள்ளவர்களின் உயரம்தான் பெரிதெனக் கடவுள் நமக்குக் கற்றுத் தருவார். அப்போது உனது கவலைகள் அனைத்தும் நீங்கும். ஏதோ ஒரு புதிய ஞானம் பிறந்தது போல் அபிஷேக் ஆனந்த் அண்ணனை ஏறிட்டுப் பார்த்தான். தன்னம்பிக்கையோடு அவன் ஆனந்த் அண்ணனை நோக்கிப் புன்னகைத்தான். அப்போது ஆனந்த் இவ்வருடக் கிறிஸ்துமஸ் பரிசாக ஏழை ஒருவருக்கு வீடு கட்டிக்கொடுக்க வேண்டுமென்ற பங்குத்தந்தையின் வேண்டுகோளை நினைவு கூர்ந்தான். பங்குத் தந்தையிடம் அபிஷேகின் நிலைமையை எடுத்துக் கூறி அதை அபிஷேகிற்கே வழங்குவது எனத் தீர்மானித்தான். அப்போது ஆனந்தை நோக்கிப் புன்னகைத்த அபிஷேகின் கண்களில் விண்மீன்கள் பூத்தன. அதுவே தான் கட்டிய நட்சத்திரங்கள் என ஆனந்த் நினைத்துக் கொண்டான்.
மனித வெடிகுண்டுகளைக் குறித்து நாம் கேள்விப்பட்டிருக்கிறோம். ஆனால் கிறிஸ்துவை முன்னிட்டு மனித வெடிகுண்டுகளாய் மாறிய மனிதர்களைக் குறித்து கேள்விப்பட்டிருக்க மாட்டீர்கள். தங்கள் உடல்கள் கிழித்து வீசப்படும் என்று உறுதியான பிறகும் ஜப்பான் தேசத்திற்கு வீர விஜயம் செய்த மிஷனறிகளை இப்படியல்லாமல் எப்படி அழைப்பது? இங்கே ஒரே ஒரு வேறுபாடு இருக்கிறது. தங்கள் உடல்கள் கிழிகிழியென்று கிழிக்கப்பட்ட போதும், தங்களதும் மற்றனேகரதும் ஆன்மாக்களைக் கிறிஸ்துவுக்காக இவர்கள் ஆதாயமாக்கினர். மிகவும் கீழ்த்தரமான தண்டனைகளையே பதினேழாம் நூற்றாண்டில் ஜப்பான் பின்பற்றி வந்தது. உயிருடன் எரியூட்டுவதே அன்றைய மிஷனறிமார்களுக்கு சர்வசாதாரணமாக அளிக்கப்பட்ட தண்டனை. இதைக் கண்ணெதிரே கண்டும் தந்தை சாள்ஸ் ஸ்பினோளா சற்றும் பின்வாங்கவில்லை. ஜப்பான் சிறைச் சாலையில் அவர் அடைக்கப்பட்டிருந்த போது அவர் தன் நண்பர் ஒருவருக்கு அனுப்பிய கடிதத்தில் பின்வருமாறு எழுதப்பட்டிருந்தது: “கிறிஸ்துவை முன்னிட்டுத் துன்புறுதல் எவ்வளவோ இனியது. அதனுடைய இனிமையை நான் எப்படி வார்த்தைகளால் எடுத்துரைக்க முடியும்? ஆனால் மரணம் நெருங்க நெருங்க என் ஆனந்தம் அதிகரித்துக்கொண்டே இருக்கிறது. எதிர்வரும் உயிர்ப்புத் திருவிழாவை விண்ணில் உள்ள புனிதர்களுடன் கொண்டாட முடியும் எனக் கருதுகிறேன்...” மேலும் தம் உறவினர் ஒருவருக்கு அனுப்பிய கடிதத்தில், “தமக்குப் பணிவிடை செய்யும் ஆன்மாக்களைக் கடவுள் தயாரிப்பதன் சுவையை நீ அறிய நேர்ந்திருந்தால் நீ உலகின் எல்லா சுகசொகுசுகளையும் துச்சமாகக் கருதியிருப்பாய். இப்போது நான் இயேசுவின் உண்மையான சீடனாக மாறிவிட்டேன். அவர்மீது கொண்ட அன்பினால் இப்போது சிறையிலிடப்பட்டிருக்கிறேன். இங்கே துன்பங்கள் மிகுதி. கடந்த நூறு நாட்களாகவே நான் மர்மக் காய்ச்சலுக்கு இரையாகியிருக்கிறேன். இப்போது என் உள்ளம் குதூகலமாய் இருக்கிறது. இது என் நெஞ்சத்தால் ஜீரணிக்க முடியாத வகை அதிபயங்கரமான ஆனந்தமாய் இருக்கிறது. இத்தகைய பேரானந்தத்தை நான் இதற்கு முன் அனுபவிக்கவே இல்லை. 1564 -ல் ஸ்பெயின் தேசத்தில் உள்ள மாட்ரிடில் என்னும் ஊரில் சாள்ஸ் ஸ்பினோளோ பிறந்தார். உயர்குடிப் பிறப்பில் பிறந்த சாள்சின் மாமனார் நோளாவின் ஆயராக இருந்தார். 1594 -ல் இவர் இயேசு சபைக் குருவாக அபிஷேகம் பெற்றார். 1602 -ல் ஜப்பானுக்குப் புறப்பட்டுச் சென்றார். ஜப்பான் நாட்டிலிருந்து மிஷனறிமார்களை வெளியேற்றும்வரை இவர் அங்கேயே இருந்தார். ஆனால் மீண்டும் நான்காண்டுகள் அங்கே தலைமறைவாக வாழ்ந்தார். 1618 -ல் இவரை அங்குள்ள அதிகாரிகள் பிடித்துச் சிறையில் அடைத்தனர். சிறை வாழ்க்கையின் நான்காண்டுகள் இவர் பட்ட ஆனந்தம் சொல்ல முடியாதது. 1622 செப்டம்பர் 10 -ஆம் நாள் 50 பேர் அடங்கிய சங்கம் இரத்தசாட்சி மகுடம் சூடியது. தந்தை சாள்ஸ் ஸ்பினோளா உள்ளிட்ட 25 பேரை உயிருடன் எரித்தனர். ஏனையோர் கழுத்தறுக்கப்பட்டு உயிர் நீத்தனர். 1867 -ல் தந்தை சாள்ஸ் ஸ்பினோளாவை அருளாளர் பதவிக்குத் திருச்சபை உயர்த்தியது.
அரண்களும் அழகும் வாய்ந்த செழிப்பான சிற்றூர்தான் நயீன் என்னும் ஊர். இயேசு அவ்வூரை நெருங்கிக் கொண்டிருந்தார். அவரோடு திரளான மக்களும் அவரைப் பின்தொடர்ந்து சென்று கொண்டிருந்தனர். இயேசு தம் சீடர்களோடும் புதிதாகத் தம்மோடு சேர்ந்தவர்களோடும் பேசிக்கொண்டும் உலாவிக் கொண்டும் வழிநடந்தார். அவர்கள் அவ்வூர் வாயிலை நெருங்கி வந்தபொழுது இறந்த ஒருவரைச் சிலர் தூக்கி வந்தனர். அவர்கள் தங்கள் மார்பிலும் வயிற்றிலும் அடித்து ஒப்பாரி வைத்த வண்ணம் வந்து கொண்டிருந்தனர். அந்தப் பாடையில் கிடப்பவன் ஓர் இளைஞன். மணமலர்களும் வெள்ளாடைகளும் படுநேர்த்தியாக உள்ளனவே என்றான் யூதாஇஸ்காரியோத்து. சுவரின் மறுபக்கமாகச் சவ ஊர்வலம் சென்றுகொண்டிருக்கிறது. பிணத்தின் அருகே ஒரு பெண்மணி விரிதலையோடு அழுத கோலத்தில் நின்றுகொண்டிருந்தாள். அவள் முகத்திரை தரித்திருந்தாள். பிணத்தைப் பிடித்திருந்தவர்களுள் ஒருவனின் கால் கல்லில் இடறியதால் பாடையில் கிடந்த பிணம் லேசாக அசைந்தது. அப்போது அத்தாய் அவனிடம் அழுதரற்றிக் கூறினாள்: “கூடாது கூடாது; கவனமாகப் போங்கள். என் மகன் அந்த அளவுக்குத் துன்பப்பட்டவன்”. அவள் தனது நடுங்கும் கையை உயர்த்தி பாடையின் மீது கிடந்த மகனை வருடினாள். பாடையின் பக்கத்தில் தொங்கிக் கிடந்த துகிலின் குஞ்சலத்தை முத்தமிட்டாள். மனமிரங்கிய பேதுருவின் கண்கள் குளமாகின. அவர் மெதுவாக ‘அவள் தான் அம்மா’ என மந்திரித்தார். பேதுருவின் கண்கள் மட்டுமல்ல; அந்திரேயு, யோவான் ஆகியோரது கண்களிலும் நீர் நிரம்பின. எப்போதும் அசராது நிற்கும் தோமாவின் கண்கள் கூடப் பனித்தன. அவர்களின் நெஞ்சம் தவித்தது. யூதாஸ் தனக்குத் தானே சொன்னான்: இறந்தவன் நானாக இருந்திருந்தால் என் தாய் எத்துணை வருந்தியிருப்பாள்! கருணைக் கடலாகிய இயேசு பாடையின் அருகிலே சென்றார். பிண ஊர்வலம் மயானத்தை நெருங்கியபோது அத்தாயின் ஓலம் விண்ணைப் பிளந்தது. இயேசு பாடையைத் தொட முயன்றார். உடனே இயேசுவின் கைகளை விலக்கிவிட்டு அந்த அம்மா சொன்னாள்: அவன் எனக்குரியவன்! “அம்மா அவன் உங்க பிள்ளைதான், தெரியும்”. ‘அவன் என் பிள்ளை! அவன் எனக்கு நல்லவன். இருந்தும் ஏன் அவன் இறந்தான்? நான் ஒரு கைம்பெண்’. அருகிருந்தவர்களின் ஒப்பாரி கதறலொலியாய்க் காற்றில் கலந்தது. அத்தாய் புலம்பிப் புலம்பி அழுதாள். அழுகையின் தீவிரத்தால் அவள் மூர்ச்சையுற்றாள். “அம்மா, அழாதீர்”. இயேசு தம் இடக்கையால் அவளை இறுகப் பிடித்தார். வலக்கையால் பாடையைத் தொட்ட இயேசு, அதைச் சுமந்து வருவோரிடம், பாடையைக் கீழே இறக்கி வையுங்கள் என்றார். அவர்களும் அவருக்குக் கீழ்ப்படிந்தனர். இயேசு, பாடையை மூடியிருந்த கட்டுகளை இழுத்தார். துணிகளை அகற்றினார். மூடாத மேனியுடன் பிணத்தைப் பார்த்த தாய், அவனைப் பெயர் சொல்லி அழைத்தாள்; அரற்றினாள். இயேசு இப்போதும் அவளுடைய கையை இறுகப் பிடித்துள்ளார். அவரது கண்கள் தீட்சண்யமுள்ளனவும் ஒளிமின்னுவனவுமாய் உள்ளன. வலக்கையைத் தாழ்த்திய இயேசு சர்வ வல்லமையுடன் உரக்கக் கூறினார்: “இளைஞனே நான் உனக்குச் சொல்கிறேன், எழுந்திடு”. இறந்தவன் அசைந்தான். அவன் கட்டுகளை அறுத்து எழுந்தான். அச்சம் மேலிடக் கதறினான்: அம்மா.... “தாயே இதோ உம் மகன். கடவுளின் பெயரால் இவனை நான் உனக்கு அளிக்கிறேன். அவன் வெளியே வர உதவி செய்யுங்கள்..!” இயேசு திரும்பி நடக்க விரும்பினார். ஆனால் மக்கள் கூட்டம் அவரை விடவில்லை. கட்டுகளை அறுத்து நீக்கி அவன் தன் அம்மாவைத் தழுவினான். அவள் தனது மேலாடையால் அவனைப் போர்த்தினாள். அவனை ஆரத்தழுவி முத்தமிட்டாள். இயேசு அவர்களைப் பார்த்துக் கண்ணீர் விட்டார். அவரது கண்ணீரைக் கண்ட யூதாஸ், “போதகரே நீர் அழுவானேன்?” என வினவினார். இயேசு அவனிடம், “நான் என் அம்மாவை நினைத்துப் பார்த்தேன்” என்றார். இவ்வுரையாடல் அத்தாயின் உள்ளத்தை உசுப்பியது. அவள் தன் மகனுடன் மண்டியிட்டு, “என் மகனே இதோ இங்கு நிற்கும் இத்தூயவரை நீ புகழ்ந்து பாடு; உன் தாய்க்கு மீண்டும் உயிர் தந்தவர் இவரே” என்றாள். அவள் குனிந்து இயேசுவின் ஆடையினுடைய விளிம்பை முத்தமிட்டாள். மக்கள் இயேசுவுக்கும் கடவுளுக்கும் ஓசானா பாடினர். (இறை மனித அன்புக்கீதை: திருத்திய பதிப்பு).
இயேசு அந்த இடத்திற்கு வந்தவுடன், அண்ணாந்து பார்த்து அவரிடம், ‘சக்கேயு, விரைவாய் இறங்கி வாரும்; இன்று உமது வீட்டில் நான் தங்க வேண்டும்” என்றார்(லூக். 19:5). இது ஒரு தற்செயலான நிகழ்ச்சியென்று நினைக்கிறீர்களா? அப்படியிருக்க வாய்ப்பில்லை. சும்மா மரத்தில் ஏறி உட்கார்ந்திருந்த ஒருவனை இயேசுவும் சும்மா கூப்பிட்டார் என நினைக்காதீர்கள். லூக்கா நற்செய்தி 19 ஆம் அதிகாரம் 3 முதல் 9 வரையிலான பகுதியை வெகு பக்திசிரத்தையுடன் வாசித்தால்தான் உண்மை புலனாகும். இயேசு யார் என்று அவர் பார்க்க விரும்பினார். வரிதண்டுவோனாகிய மத்தேயுவை ஆண்டவர் அழைத்து அவரோடு கொண்டு நடப்பதை சக்கேயு அறிந்தார். அவரைப்போல் நானும் ஆக வேண்டும். இயேசுவைக் கண்ணாரக் காண வேண்டும் என உள்ளுக்குள் விரும்பினார் சக்கேயு. சக்கேயு குட்டையாய் இருந்ததால் இயேசுவைப் பார்க்க முடியவில்லை. அவர் முன்னே ஓடிப்போய் அவரைப் பார்ப்பதற்காக ஒரு காட்டு அத்தி மரத்தில் ஏறிக் கொண்டார். வரிதண்டும் ஒரு தொழிலைச் செய்யக்கூடிய நபர் சும்மா போய் மரத்தில் ஏறி ஒளிந்திருப்பாரா? அவர் தமது போர்வையைக் கழற்றியாக வேண்டும். அதாவது தமது படாடோபங்களைத் துறக்க வேண்டும். அவர் உரோமைப் பேரரசின் உயரதிகாரி. இந்தப் பதவியையே அவர் துச்சமாய் மதித்துத் தூக்கியெறிய வேண்டும்! அதற்கப்புறம் தான் மரத்தில் ஏற முடியும். மனமறியும் ஆண்டவர் ஆண்டவர் நம் உள்ளங்களை அறிகிறார். அப்படித்தான் அவர் தம் சீடர்களை அழைத்தார். மாறாக, ஏதோ சில சீடர்கள் வேண்டுமே என நினைத்து கடற்கரையில் வலை கழுவிக்கொண்டிருந்தவர்களையும் அவர் ‘வாங்க, வாங்க’ என்று அழைக்கவில்லை. அவர்கள் யோவானைக் கவனித்தவர்களும் இயேசுவைக் காத்திருந்தவர்களும் ஆவர். இரவு நேரங்களில் கடலலைகளைக் கண்ணோக்கி இருந்தவர்களோ, மீனுக்கு என்ன விலை எனத் தேடி நடந்தவர்களோ அல்ல அவர்கள். விண்மீன் மல்கிய விண்வெளியை நோக்கி, ‘மீட்பர் வரும் காலம் எக்காலம்?’ என எதிர்நோக்கி வாழ்ந்தவர்கள்! அதற்காக ஏங்கியவர்கள். ஆண்டவர் அவர்களின் ஏக்கத்தை ஏற்றுக்கொண்டார். பிலிப்பு, நத்தனியேல் ஆகிய இருவரும் இயேசுவின் வருகைக்காக ஜெபித்துக் கொண்டிருந்தவர்கள். எனவேதான் இயேசு அவர்களைக் கண்டதும் ‘என் பின்னே வாருங்கள்’ எனக் கூறித் தம்மோடு சேர்த்துக் கொண்டார். இயேசு நத்தனியேலைப் பார்த்தபோது, ‘உன்னை நான் அத்திமரத்தடியில் கண்டேன்’ என்கிறார். அங்கே அவர் வாளாவிருக்கவில்லை. இயேசுவின் வருகையைக் குறித்து தியானம் செய்து கொண்டிருந்தார். சமாரியப் பெண் இயேசுவிடம், “கிறிஸ்து எனப்படும் மெசியா வருவார் என எனக்குத் தெரியும். அவர் வரும்போது அனைத்தையும் எங்களுக்கு அறிவிப்பார்” (யோவா. 4:25) என்கிறாள். அவளுடைய உள்ளக்கிடக்கையை அறிந்த இயேசு “உன்னோடு பேசும் நானே அவர்” என்றார். மனமாற்றமடைந்தவர் செய்தது என்ன? தம்மைக் காத்து மரத்தின் மேல் ஏறி உட்கார்ந்திருந்த சக்கேயுவிடம் ஆண்டவர், ‘சக்கேயு விரைவாய் இறங்கி வாரும். இன்று உமது வீட்டில் நான் தங்க வேண்டும்’ என்றார். இதைச் சற்றும் எதிர்பாராத சக்கேயு விரைவாக இறங்கி வந்து மகிழ்ச்சியோடு அவரை வரவேற்றார். அன்றுவரை தாம் செய்திருந்த தீமைகளை அன்றோடு விட்டுவிடத் தீர்மானித்தார். அதன்பின் இயேசுவோடு வழிநடப்பதற்கான தகுதி சக்கேயுவுக்கு வாய்த்தது. இயேசுவைத் தம் வீட்டிற்குக் கூட்டிச் சென்று விருந்தோம்பல் செய்தார். ஒரு பெரிய பணப்பெட்டியை அவரது காலடியில் கொண்டுவந்து வைத்தார். பிறகு அவரிடம், ‘இவையெல்லாம் நான் அநியாயமாய் ஈட்டியவை. இவற்றை இனி நான் வைத்திருக்க மாட்டேன். என் உடமைகளில் பாதியை ஏழைகளுக்குக் கொடுத்துவிடுகிறேன். மீதியை யாரிடம் கவர்ந்தேனோ அவர்களுக்கு நான்கு மடங்காகத் திருப்பிக் கொடுத்து விடுகிறேன். பிறகு வந்து நான் உம்மைப் பின்பற்றுகிறேன்’ என்றார். அங்ஙனம் சக்கேயு இயேசுவின் நண்பன் ஆனார். இயேசு மீண்டும் எரிக்கோவினூடே நடந்து போனார். அப்போதும் மக்கள் அவருக்கு ஓசானா பாடினர். தங்களுடைய வீட்டிலும் அவர் வரவேண்டும் என ஆசைப்பட்டனர். ஆனால் இயேசுவோ நேராகச் சென்றது சக்கேயுவின் வீட்டிற்கு. மக்கள் அப்போதும் சக்கேயுவை நம்பவில்லை. அவர் மனம் மாறித் திருந்திய பின்னும் அவரைப் பாவியும் வரிதண்டுபவருமாகவே மக்கள் பார்த்தனர். அவர்களின் வீடுகளில் சக்கேயுவை அவர்கள் வரவேற்கவில்லை. எனவே, தமது நண்பனுக்கு இடமில்லாத இடத்தில் இயேசுவும் செல்ல விரும்பவில்லை. இன்று இயேசு பலரிடமும் இதையே திரும்பத் திரும்பச் சொல்கிறார். ‘இறங்கி வாருங்கள்’. உங்கள் மேட்டிமைகளை விட்டுவிட்டுக் கீழிறங்கி வாருங்கள். இயேசுவின் அழைப்பை நாம் செவிக்கொண்ட பின் தன்னலமாகிய பணப்பெட்டியை அப்படியே விட்டுவிட வேண்டும். நமது செல்வமாகிய அன்பை நான்கு மடங்காக நானிலத்தார்க்கு வழங்க வேண்டும். நம்முடைய நேரத்தைப் பயன்படுத்த சமூக அநீதிகளுக்குப் பரிகாரம் செய்ய வேண்டும். மனமாற்றம் மட்டுமே போதுமானது அல்ல; அன்பர்களுக்காக உயிரையும் கொடுக்க வேண்டும்.
Want to be in the loop?
Get the latest updates from Tidings!